سیاه سفید

 مهرناز غفوریان در تازه­ترین کارهایش از دغدغه های قبلی خود دور نمی افتد. هنوز با حوصله و وسواس پرتره هایی بزرگ اندازه را نقش می زند. برای انتخاب سوژه هایش به سراغ عکس های قدیمی می رود، آنها را از بستر پیشین شان بیرون می کشد، و در ترکیب و آرایشی نو با رنگ هایی نه چندان آشنا از نو تصویر می کند. او در دلبستگی اش به بازگوییِ باز آفرینی های تصویریِ هویت های فردی با زبان نقاشی کوتاه نمی آید؛ شاید شوریده وار شیفتۀ نگاه خیرۀ آدم هایی ست که زمانی تمام هستی شان در کسری از ثانیه به کلیک عکاسی در عکسی ثبت شده و به یادگار مانده است. حالا او در مقام نقاش، مفتونِ جان بخشیدنِ دوباره به نقش و نگاه آنها می شود. عامدانه از سیاه و سفید بودنِ عکس هایی که دستمایۀ  خلق نقاشی هایش شده اند می گریزد – و بازیگوشانه از آن تنها به برگزیدنِ عنوان کارنمایِ پیشِ رو بسنده می کند – تا با رنگ گزینی هایی نامعمول، بر سویۀ گاه غریبِ چهره های نقش زده بیافزاید.

تصویر گری های واقع نمایانۀ مهرناز – که دقیق پردازانه و پُر وسواس، نشان از تسلط او بر رسانۀ مورد استفاده اش دارند – گاهی در بعضی از ترکیب بندی ها، به مدد نشانه ای خُرد شاید برگرفته از فرهنگ عامه، به رنگی درخشان و پُرتلالو، جلوه ای طنز آلود و کنایه آمیز می یابند. تلاش او برای توجه دادنِ مخاطب به لایه ای پنهان، و شاید ناگفتنی، از هویت زنانه یا مردانۀ تصویر شده، به یاری همین اشارات ظریف و شیطنت آمیز موفق می نماید. نقاش در بازگوییِ روایتِ چند و چونِ آدمهایی که نقاشی می کند،این بار حتی پیشتر می رود، و با ترکیب بندی هایی از پرتره های گروهیِ جشن ازدواج و کودکان، می خواهد که بیننده را بیش از پیش به تامل بر سوژه کانونیِ کارهایش ناگزیر سازد.

حمید رضا کرمی

پاییز 1395