رفتن از جایی که نبود

آثارِ من روایتی زنانه است که در فضای بین واقعیت و رویا پردازی شکل می‌گیرد.شاید واقعیتی که با تخیلِ ذهنی من در می‌آمیزد و به رویا تبدیل می‌شود.

زن‌های نقاشی‌های من اگرچه در فضاهای شهری و اشیاء مختلف خانه یا محیطِ پیرامون به فراموشی سپرده شده‌ و به خاطره تبدیل شدند ولی مهم این است که در نقاشی‌های من حضور دارند اگر چه این حضور ممکن است حضورِ فیزیکی فعالی نباشد ولی هستند. هرچند این بودن می‌تواند به صورت خیالی موقت، رویای گذرا یا خاطره‌ای فراموش شده باشد.

                                          پریسا رحمانی

                                               پاییز 97