راوی قصه‌های رفته از یاد

روای قصه های رفته از یاد

«ملک محمد» در سفری بی بازگشت به شهری ‎رسید. به هنگام عبور، ناگهان چشمش به دختری چون پنجه­ی آفتاب افتاد که از پنجره، چشم به او دوخته بود. ملک محمد یک دل نه صد دل عاشق شد، غافل از این که او دختر پادشاه است ...

این دست ماجراهای پرشور عامیانه که در شب‎های برفی پای بخاری هیزمی نقل می‎شد، منِ خردسال را بر بال خیال به پرواز در می‎آورد و همراه با ملک محمد از هزار توی پر پیچ و خم طلسم‎هایی که در راه رسیدن به معشوق چیده شده بود؛ عبور می‎داد ....

شور و دغدغه‎ای که به واسطه‎ی قصه‎ها و قهرمانانش برانگیخته شده بود، روزی، در جایی و به گونه‎ای باید تراوش می­کرد تا جان شیفته را دَمی بیاساید.