دیو وار

یو وار
"دیو" این آرکه تایپ ملل از روزگار نخستین تا کنون که جاودانیِ ذاتی انسان‌هاست و تقدیرش، چونان انسانی است در هبوط‌های معنایی که در عهدی و قومی به مثابه‌ی خدایگانِ پُر فَر و کَر بوده و فرجام به پلیدانه‌ای دُژخیم، مسخ گردیده است.
انسان، آن گونه غوطه‌ورِ انهدام دیوان ماند که از یاد برد دیوان در درونش رسوخ نمودند آرام، آن قدر که دگر میان خویش و دیو، فاصله‌ای ندید.
هر انسانی، دیوی را در خویش پروراند تا جایی که دیگر نمی توان او را انسان نامید یا دیوواری که گاهی در تاریک‌نای خلوتش، او را میقات خواهد بود.