تودگی
حمیده حجار
۱۳۹۷/۰۸/۰۴ - ۱۳۹۷/۰۸/۰۹
تودگی
جغرافیای انسانی همواره متهم به لاجرم‌های اجتماعی است و رابطه‌ی انسان با این ویژگی، حدودِ شخصی و مستطیل هر فرد است. اما تودگی می تواند صفت و تمایلاتِ هر فرد باشد که در زمان و مکان‌‍های گوناگون تغییر کند، و این موقعیت (تودگی) بطور طبیعی تسلیم زندگی و زوال است.
“حمیده حجار” در مجموعه‌ی اخیر خود با نوعی افراط گرایی در استمرار بخشی به این توده‌ی بی شکل انسانی، موقعیت‌ها و کیفیتِ کلی زیست انسان را به تصویر می کشد.
"تودگی" حاکی از مستحیل شدن فرد در کلونی است و انگار در حالت موضعِ بی اختیاری گاه می ترسند و گاه می رقصند و شاید دچار حالت‌های متعددی هستند. اما آنچه پندارِ اساسی هنرمند از خود تا تودگی را می‌پیماید، بی ارادگی و استیصال است و نمایشِ یک تمنای درونی برای تصمیمی بزرگ. حال نقاش این واماندگی و استحاله را چرخی معیوب، در فضاهایی معیوب‌تر می‌یابد و در کشاکش درون گرایانه آن‌را به تصویر می‌کشد.
عیسی جباری ممقانی – مهر 1397